In vele natuur- of agrarische gebieden heerst er geen “natuurlijk” akoestisch klimaat meer door geluiden van wegen, luchtvaart, recreatie en andere. De schaarse plaatsen waar dit nog wel het geval is, noemen we “stiltegebieden”.

Stilte in deze context is geen synoniem voor afwezigheid van geluid, maar wel voor afwezigheid van verstorende, omgevingsvreemde geluiden.

Natuurlijke geluiden zoals het ruisen van bomen of riet, geluiden van vogels en andere dieren, onweders, e.d. kunnen aanleiding geven tot hoge geluidsdrukniveaus maar zijn niet verstorend en kunnen perfect in een “stiltegebied” voorkomen. Ook op bepaalde locaties waar we een laag geluidsdrukniveau meten, heerst een goed akoestisch klimaat.

De afbakening van een "stiltegebied" heeft een arbitrair karakter. Verstorend lawaai wordt bijvoorbeeld niet tegengehouden door een grens. Men kan bij een stiltegebied doorgaans een “kerngebied” aanduiden met een prima akoestische kwaliteit, waarrond zich idealiter een buffergebied bevindt met eveneens een goede akoestische kwaliteit en weinig of geen verstorende lawaaibronnen.

Meer informatie over akoestisch onderzoek en stiltegebieden in Vlaanderen vind je respectievelijk op de site van de geluidscel van het PIH en bij de Vlaamse overheid.